Lectio divina to praktyka modlitewna oparta na lekturze Pisma Świętego, często kojarzona z tradycjami monastycznymi, zwłaszcza karmelitańskimi. Chociaż duchowa lektura jest otwarta dla świeckich - szczególnie od czasu Soboru Watykańskiego II - i może być praktykowana przez każdego chrześcijanina w jego własnym domu, modlitwę tę można również praktykować we wspólnocie. „Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich».” (Mt 18, 20)
Lectio divina może być tematem przewodnim spotkań wspólnotowych. Wiele parafii organizuje grupy dzielenia Słowem, które regularnie gromadzą kilku parafian spotykających się aby wspólnie rozważać teksty biblijne. Lectio divina może też być praktykowane podczas konkretnego spotkania duszpasterskiego, lub wyjazdowych dni skupienia. Można również praktykować ją w gronie rodzinnym, z dziećmi, z współmałżonkiem. Nie ma żadnych wymagań, poza chęcią dzielenia się tą chwilą modlitwy w atmosferze życzliwości i braterstwa.
Aby jednak zapewnić dobrą jakość słuchania, należy przewidzieć odpowiednią ilość czasu (zwłaszcza jeśli grupa jest duża) i unikać zbyt dużej liczby uczestników (dobrze by grupa nie liczyła więcej niż 10 osób).
Jeśli modlitwa odbywa się w stosunkowo sformalizowanym otoczeniu (np. parafialna grupa dzielenia), tekst powinien być wybrany z wyprzedzeniem. Można przygotować notatki i komentarze biblijne, które zostaną wykorzystane przy etapie medytacji. Modlitwę można dobrać stosownie do rozważanego fragmentu.
Wymienione czynniki powinny być w stanie posłużyć do podsycenia i oświecenia refleksji każdego uczestnika, ale ważne jest też, aby zachować czujność, tak by nie blokować ani nie kierunkować rozumienia Bożego orędzia.
Czas dzielenia możemy rozpocząć znakiem krzyża, w razie potrzeby pieśnią, zaś przede wszystkim wezwaniem Ducha Świętego, aby prowadził nas w lekturze i słuchaniu.
Następnie czekają nas cztery etapy lectio divina: