Karol de Foucauld przychodzi na świat 15 września 1858 roku, w Strasburgu. W dzieciństwie uczy się modlitwy od swojej matki. Ma zaledwie sześć lat, kiedy jego rodzice i babcia umierają. Karol i jego młodsza siostra trafiają do dziadka, który okazuje się bardzo ciepłym i kochającym opiekunem. W wieku czternastu lat przystępuje tego samego dnia do pierwszej komunii i bierzmowania.
Karol jest inteligentnym młodzieńcem i z łatwością się uczy. Duża czyta, jednak jego lektury i relacje towarzyskie oddalają go od wiary. Kiedy umiera jego dziadek, dwudziestoletni Karol otrzymuje po nim spadek i prowadzi życie przepełnione zabawą i przyjęciami. Po dwóch latach studiów w Szkole Wojskowej zostaje oficerem. W 1880 roku zostaje wysłany do Algierii, gdzie jest bardzo szczęśliwy. Traci pracę przez romans i wyrusza do Tunezji, gdzie został przydzielony jego pułk. Życie obozowe w tym miejscu także bardzo przypada mu do gustu. Kiedy w 1882 roku ten etap się kończy, Karol postanawia złożyć dymisję, by podróżować. Pociąga go Maroko, kraj niedostępny dla Europejczyków. Spędza rok w Algierze na przygotowaniach do tej wyprawy. Przez rok przemierza blisko 3000 km w Maroku, w trudnych warunkach. Często w niebezpieczeństwie, a nawet ryzyku śmierci. Kiedy opuszcza Maroko, wygląda jak ubogi żebrak.
Powraca do Paryża, by zamieszkać z rodziną. Ma wtedy 28 lat. Karol poznaje ludzi gorliwie wierzących i sam wraca do kościoła przyciągnięty przez Pana. Zaczyna powtarzać: „Boże mój, jeśli istniejesz, daj mi Cię poznać!”. Pragnąc zgłębić religię katolicką, zwraca się do księdza Huvelina, który go spowiada i posyła do komunii. Karol jest głęboko poruszony i stopniowo wraca do wiary. Rodzi się w nim pragnienie poświęcenia życia Panu. By do tego doszło, będzie musiał poczekać jeszcze trzy lata i odbyć pielgrzymkę do Ziemi Świętej.
W 1890 roku wstępuje do zakonu trapistów i przyjmuje imię zakonne Maria-Alberyk. Jednak nadal chce żyć jeszcze bardziej jak Jezus, zwłaszcza w ubóstwie. W 1897 roku otrzymuje pozwolenie przełożonego na wyjście z zakonu w celu podążania za Jezusem. Wyrusza więc do Nazaretu, gdzie siostry klaryski przyjmują go do pomocy. Odnajduje w końcu życie, do którego tak aspirował, jednak pragnie dzielić się nim z innymi braćmi. W tym celu piszę Regułę Konstytucji Małych Braci Jezusa, ściśle związaną z eucharystią. Karol pragnie zostać księdzem i stworzyć małe zgromadzenie wokół tabernakulum. W 1900 roku ksiądz Huvelin zgadza się by Karol przyjął święcenia kapłańskie po roku nauki.
Niezwłocznie czuje się wezwany, by pójść do najbardziej zagubionych owiec, do dusz najbardziej opuszczonych i oddalonych od Jezusa. Dla Karola było to jednoznaczne z odwiedzeniem odległych ludów Sahary Marokańskiej. W 1901 roku Karol przybywa do Beni-Abbes w Algierii. Każdego dnia, spędza godziny u stóp tabernakulum. Żyję Ewangelią i przyjmuje wszystkich tych, którzy do niego przychodzą. Bracia nie mogą do niego dołączyć, ponieważ miejsce to jest trudno dostępne dla Europejczyków. W czerwcu 1903 roku biskup odwiedza Karola. Przybywa z pustynnego regionu Tuaregów, w którym brakuje księży. Karol proponuje, że tam pojedzie. W swojej pustelni na Saharze, w wolnym czasie tłumaczy Ewangelię na język Tuaregów i pisze słownik. W 1916 roku wojna, który od dwóch lat pustoszy Europę, dociera do tych odległych regionów. Charles de Foucauld zostaje brutalnie zamordowany 1 grudnia 1916 roku w Tamanrasset.
Karol de Foucauld został beatyfikowany 1 listopada 2005, w Rzymie przez Benedykta XVI. Kościół upamiętnia go co roku 1 grudnia. Uznanie cudu za wstawiennictwem błogosławionego Karola de Foucauld przez Watykan, w środę 27 maja, otwiera proces kanonizacyjny.
Wspomniany cud miał miejsce w 2016 roku. Młody stolarz, pracujący przy renowacji kaplicy szkoły Saint-Louis, spadł z wysokości piętnastu metrów. Młody mężczyzna nie stracił przytomności, natychmiast wstał i poszedł poprosić o pomoc. Ranny został przewieziony do szpitala, gdzie przeszedł operację i po tygodniu wrócił do domu. Po okresie rekonwalescencji wrócił do pracy. Nie poniósł żadnych konsekwencji fizycznych ani psychicznych. Nie jest to klasyczne uzdrowienie, ale „uratowanie od niebezpieczeństwa”. Wydarzenia to zostało uznane za wyraźny przejaw wstawiennictwa błogosławionego Karola de Foucauld, ze względu na szczegółowy kontekst, w jakim miało miejsce.
Pierwszym uznanym cudem Karola de Foucauld, który otworzył proces jego beatyfikacji, był cud uzdrowienia chorej na raka kości Włoszki z Mediolanu w 1984 roku.
Dziełem życia ojca de Foucauld jest mała fraternia, którą założył — Zgromadzenie Małych Braci i Małych Sióstr Jezusa. W momencie jego śmierci, w skład wspólnoty wchodziło około pięćdziesięciu członków. Niedługo potem, uczniowie Karola zaczęli licznie przybywać zewsząd. Szczególnie przyczynił się do tego Louis Massignon, przyjaciel Karola de Foucauld oraz sukces książki René Bazin o życiu świętego. Dwie ważne postaci duchowe podążają drogą brata Karola do Jezusa: Magdalena Hutin, założycielka Małych Sióstr Jezusa i René Voillaume, założyciel Małych Braci Jezusa. Duchowa rodzina Karola de Foucauld zrzesza obecnie około dwudziestu grup i ponad 13 000 członków.
Kiedy Karol de Foucauld został bratem trapistą, otworzył szeroko drzwi do swojego serca Chrystusowi i poddał się przemianie. Jego duchowość opiera się na miłości Chrystusa i pragnieniu podążania za jego wzorem. Jesus Caritas - te dwa słowa pojawiają się w jego pismach i odzwierciedlają program jego życia. Oto główne wartości, które przyświecały błogosławionemu Karolowi de Foucauld w jego życiu:
„Ewangelia pokazała mi, że pierwszym przykazaniem jest miłowanie Boga z całego serca swego, i zawarcie wszystkiego w tej miłości. Wszyscy ludzie są dziećmi Boga, a on kocha ich nieskończenie: dlatego nie można chcieć kochać Boga, nie kochając ludzi. Im bardziej kocha się Boga, tym bardziej kocha się ludzi. Miłość do Boga, miłość do ludzi, to sens mojego życia. Mam nadzieję, że będzie tak do końca moich dni”.
„Kocham Pana Naszego Jezusa Chrystusa i nie mogę znieść życia inaczej niż za jego przykładem… Nie chcę przejść przez życie w pierwszej klasie, podczas gdy Ten, którego kocham, przeszedł przez to w ostatniej”.
„Celem byłoby prowadzenie życia jak najdokładniej przypominającego Naszego Pana: życie wyłącznie z pracy rąk, przestrzeganie co do joty wszystkich jego rad”.
„Eucharystia to Jezus, to cały Jezus”.
„Kiedy kochamy, pragniemy nieustannie rozmawiać z obiektem naszych uczuć, lub chociaż nieustannie na niego spoglądać. Modlitwa nie jest niczym innym: poufną rozmową z naszym Ukochanym. Patrzymy na Niego; mówimy Mu, że Go kochamy; cieszymy się, że jesteśmy u Jego stóp”.
Zawsze mocno pociągała go pustynia. Stanie się bratem uniwersalnym, ponad podziałami. Zbuduje mosty ze społecznościami muzułmańskimi, które traktuje jak przyjaciół. Chciał „rozprzestrzeniać Ewangelię wszędzie, zwłaszcza w krajach niewiernych i tak opuszczonych. Gdzie byłoby tak cudownie wzmocnić miłość i zyskać nowych sług Naszego Pana Jezusa Chrystusa”.
Mój Ojcze,
powierzam się Tobie.
Uczyń ze mną, co zechcesz.
Cokolwiek uczynisz ze mną,
dziękuję Ci.
Jestem gotów na wszystko,
przyjmuję wszystko,
aby Twoja wola spełniała się we mnie
i we wszystkich Twoich stworzeniach.
Nie pragnę nic więcej, mój Boże.
W Twoje ręce powierzam ducha mego
z całą miłością mego serca.
Kocham Cię
i miłość przynagla mnie,
by oddać się całkowicie w Twoje ręce,
z nieskończoną ufnością,
bo Ty jesteś moim Ojcem.