Klara Offreduccio urodziła się w Asyżu w 1194 roku, dwanaście lat po świętym Franciszku z Asyżu. Matka Klary, Ortolana, otrzymała w czasie ciąży takie oto objawienie od Pana: "Niewiasto, nie lękaj się: bez ryzyka urodzisz światło, którego blask sprawi, że samo światło dnia będzie świecić jeszcze jaśniej", dlatego dziewczynce nadano imię Klara. Rodzina Offreduccio była zamożna; ojciec Klary był rycerzem. Klara spędziła szczęśliwe i pobożne dzieciństwo, bardzo troszcząc się o ubogich.
Kiedy osiągnęła wiek wydania, Klara odrzuciła wszystkich pretendentów, chcąc zachować siebie dla Pana. Wtedy słyszy o Franciszku, który jest już sławny w Asyżu i tęskni za spotkaniem z nim. Po raz pierwszy spotkała go w 1211 roku i od razu połączyła ich wspólna miłość do Pana. Od tego momentu rozpoczęły się liczne wymiany zdań, w których święty Franciszek uczył młodą Klarę. Mimo sprzeciwu rodziców postanowiła całkowicie oddać się miłości Chrystusa. W 1212 roku, w wieku osiemnastu lat, opuściła dom ojca, zrzekając się tym samym spadku, by żyć w ubóstwie. Udała się do kaplicy św. Marii z Porcjunkuli, aby poświęcić się Bogu. Jej włosy zostały obcięte, a ona sama otrzymała szary habit pokutny. Po dwóch dniach Franciszek przeniósł Klarę do klasztoru w San Damiano (na południe od Asyżu). Tam młode kobiety różnego pochodzenia przyłączyły się do Klary i jej siostry Agnieszki. Powstał Zakon Ubogich Pań, później nazwanych Klaryskami. Życie sióstr zostaje zagospodarowane, praca zajmuje ważne miejsce, bo "bezczynność jest wrogiem duszy", siostry tkają płótna dla kościołów. Ta pierwsza praca zapowiadała działanie w służbie kultu i liturgii, które klaryski prowadzą do dziś. W 1215 roku Klara została opatką klasztoru.
Od 1224 roku rozpoczęła się długa choroba Klary, która przez 20 lat była regularnie przykuta do łóżka. Długie godziny spędzała na modlitwie, codziennie od południa do godziny trzeciej, rozważając mękę Jezusa, miała też wielkie przywiązanie do Najświętszego Sakramentu. W 1226 roku Klara z wielkim smutkiem dowiedziała się o śmierci swojego świętego ojca Franciszka. W 1228 r. papież przyznał Klarze i jej siostrom przywilej ubóstwa, o który tak usilnie zabiegała. We wrześniu 1240 roku miał miejsce słynny najazd Saracenów, który został cudownie zatrzymany dzięki modlitwie Klary. W 1247 roku Klara zaczyna pisać własną regułę, kładąc szczególny nacisk na ubóstwo. Po 1250 roku jej choroba pogorszyła się i w 1253 roku Klara otrzymała długo oczekiwaną wizytę papieża Innocentego IV, który zatwierdził regułę. Kilka dni później, 11 sierpnia 1253 roku, Klara umiera.
15 sierpnia 1255 roku Klara została kanonizowana przez Aleksandra IV w Anagni. Niemal równocześnie rozpoczyna się budowa bazyliki św. Klary w Asyżu. Święta Klara wspominana jest 11 sierpnia, w dniu jej wejścia do nieba. Jest patronką telewizji, telekomunikacji, hafciarek, praczek i prasowaczy. Ze względu na swoje imię jest również patronką niewidomych.
(Poznaj życie i dzieła wielu innych świętych na Hozanie).
Święta Klara jest jedną z niewielu kobiet średniowiecza, których teksty się zachowały. W roku 1234 pisała listy do księżniczki praskiej Agnieszki, wyrażając swoją miłość do Chrystusa i zachęcając ją do poświęcenia Mu swojego życia. Powiedziała do niej: "Przywiąż się do jego najsłodszej Matki, która urodziła syna, jakiego nie mogły pomieścić niebiosa, a którego jednak sama przyjęła do maleńkiej komnaty swego świętego łona i nosiła w swoim dziewczęcym łonie”. Listy te ukazują postęp duchowy Klary. Oprócz tych listów, pisma świętej Klary składają się z jej testamentu, błogosławieństw i reguły życia klarysek, będącej pierwszą kobietą, która napisała regułę zakonną, którą nazwała "formą życia zakonu ubogich sióstr". Ukierunkowanie życia tych sióstr kontemplacyjnych określiła jako "zachowywanie świętej Ewangelii Pana naszego Jezusa Chrystusa".
Wielkim dziełem świętej Klary z Asyżu było założenie zakonu klarysek. Klara, idąc śladami świętego Franciszka, pragnęła, aby ubóstwo było główną cnotą dla jej sióstr i córek. Nigdy nie przestała nalegać na tę główną cechę Chrystusa i Dziewicy Maryi. Mawiała do swoich córek: "Z miłości do najświętszego i umiłowanego Dzieciątka, owiniętego w ubogie, małe szatki, leżącego w żłobie, i do Jego najświętszej Matki, przestrzegam, błagam i napominam moje Siostry, aby zawsze ubierały się w ubogie szaty". Klaryski to najliczniejsza kontemplacyjna rodzina zakonna, istniejąca od ośmiu wieków, a dziś na świecie jest ich 18 000.
Podczas procesu kanonizacyjnego zostały zrelacjonowane świadectwa sióstr, które dzieliły życie świętej Klary w klasztorze w San Damiano. Siostry odsłaniają duchowość swojej matki i założycielki świętej Klary. Zgadzają się, że Klara w ciągu swojego życia wiele przekazywała, instruowała, wychowywała, formowała i zachęcała: "Kiedy Matka Klara przemawiała, wszystko, co mówiła, służyło budowaniu i nauczaniu innych". Tym, co inspiruje duchowość Klary, są błogosławieństwa wypowiedziane przez Jezusa w Ewangelii. Chodzi o to, by żyć nimi w sposób radykalny, zwłaszcza pierwszym błogosławieństwem, ubóstwem, z którego wypływają wszystkie pozostałe. Aby wejść w to szczęście, Klara podaje swój sekret: "patrzeć na Jezusa, kontemplować Go przez długi czas, ubogiego, ukrzyżowanego, z pragnieniem, by pozwolić Mu upodobnić nas do Niego".
Wiele świadectw opowiada o uzdrowieniach, które miały miejsce dzięki modlitwie świętej Klary. Poprzez znak krzyża i swoją silną wiarę uzdrowiła kilka sióstr: siostrę Bienvenue, która miała dużą ranę pod pachą, siostrę Krystianę, która była głucha i siostrę Aimee, która cierpiała na kilka dolegliwości.
Świadectwa opowiadają o niezwykłych wydarzeniach, które miały miejsce dzięki wierze świętej Klary. Pewnego dnia, gdy pozostał tylko mały kawałek chleba, aby nakarmić wszystkie zakonnice w klasztorze, siostra Klara nakazała, aby ten ostatni kawałek został pokrojony na pięćdziesiąt kromek i rozdany siostrom. Zdumiona siostra Cecylia poszła wykonać polecenie, a gdy kroiła, chleba nie ubywało. Przygotowała wszystkie kromki niezbędne do wyżywienia klasztoru.
W 1240 r. na rozkaz cesarza niemieckiego Fryderyka hordy żołnierzy plądrowały, paliły, gwałciły i zabijały w miastach, które pozostały wierne papieżowi. Napastnicy są już w klasztorze San Damiano, gdy Klara, przebywająca wówczas w ambulatorium, bierze szkatułkę z Najświętszym Sakramentem i mówi: "Panie, sam zachowaj swoje sługi, gdyż ja nie jestem w stanie tego uczynić!” Delikatny głos dziecka odpowiedział: "Zawsze będę cię strzegł", po czym Klara dodała: "Panie, błagam cię, abyś bronił także tego miasta", a ten sam głos dziecka powiedział: "Będzie musiało wiele wycierpieć, ale będzie chronione". Jedna z sióstr klasztoru opowiadała o cudzie, który nastąpił: "a Saraceni uciekli w takim pośpiechu, że nie wyrządzili żadnej szkody ani krzywdy".
Kult świętej Klary jest szeroko rozpowszechniony ze względu na liczne cuda, które mają miejsce za jej wstawiennictwem. Istnieją różne modlitwy do świętej Klary, w tym nowenna, aby iść naprzód w ufności i radości, którą można odmawiać w ramach przygotowań do dnia jej święta 11 sierpnia.